كنایه های حناچی به شهرداران سابق تهران
یاری کالا: روزنامه اعتماد با پیروز حناچی شهردارتهران در باره موضوعات محتلف مربوط به مدیریت شهری مصاحبه ای انجام داده است.
بخشهایی از این مصاحبه را می خوانید: مدیریت شهری قبلی نظامی بود. بدنه مدیریتی هم نظامی بودند. دستوری عمل می شد، مثلا در مورد تونل توحید حتما باخبر هستید زمانی که آقای شهردار دستور داد فلان موقع باید تمام بشود، سه شیفت کار می شد. حتی مدیران وقت بدشان نمی آمد مقایسه می کردند که تهران یک توسعه رضاخانی می خواهد. این اتفاقات افتاد... باید این گزاره را اصلاح نماییم که خود رضاخان هم از جای دیگری الگو می گرفت؛ از بارون هاسمن [هوس مان] در پاریس الگو می گرفت. در سال 1885 پس از انقلاب فرانسه، ارتش کلاسیک فرانسه دید که نمی تواند در خیابان ها با انقلابیون بجنگند و آمدند خیابان های عریض و جدید ساختند و این نگاه civil نه ناشی از ادبیات مهندسی بلکه از ادبیات نظامی بود. هاسمن در دوران ناپلئون سوم یک نظامی بود. البته من این طور نقد کردن که مثلا شخص را هدف قرار دهیم، خیلی نمی پسندم. نقد دیدگاه را می پسندم. این یک دیدگاه بود؛ دیدگاهی بود که می گفت مثلا ما می گوییم، پس باید بشود. زمانی که کار تونل توحید به اتمام رسید، آقای شکیب در شورا خودش را کشت که آقا! تونل 125میلیاردی چرا باید 725 میلیارد تمام شود. پیش از این هم وسط کار تونل فرو ریخت. روایت است که 4 تا کارگر در آن حادثه جان شان را از دست دادند. اصلا به اعتقاد شما در این موارد نباید پیگیری می شد؟ این پیگیری حداقل نباید در دوره شما اتفاق می افتاد؟ آن چیزی که مسلم است، آن طور که دستگاه های نظارتی الان ما را کنترل می کنند در آن دوره کنترل نمی کردند. من به این شک ندارم و خوب هم هست؛ نمی خواهیم سیستم مانیتورینگ در کشور خاموش باشد و این گفت و گو بین دستگاه های نظارتی ای که وظیفه کنترل دارند و نظام مدیریت شهری همیشه باید وجود داشته باشد. البته از جنس کارشناسی؛ نه از جنس خدای نکرده سیاسی. مطمئنا ما اگر از ابزارهایی که در اختیارمان هست برای کنترل و نظارت درست بموقع استفاده بکنیم، بسیاری از این اتفاقات نمی افتاد اما وقتی چک سفید به کسی می دهیم، خب ممکنست هر اتفاقی بیفتد. من از اتفاقات دولت زمان آقای احمدی نژاد اصطلاح «خاموش کردن مانیتورینگ» را استفاده می کنم. مانیتورینگ های کشور در آن دوره خاموش بود. دبیرخانه شورای عالی شهرسازی که باید جلوگیری و کنترل می کرد؛ نکرد. شما اگر دقت بکنید، از نیمه دوم 92 به بعد این انتقادات رسما آغاز شد. چرا؟ چون تیمی متفاوت در شهرداری ساکن شد. من روی همین صندلی در هفته اول مسوولیتم خدمت شهردار وقت آمدم و گفتم که من یک سفارش ای به شما دارم؛ روال تان را عوض کنید. به این معنا که دیگر هیچ کس به شما چک سفید نخواهد داد و اگر مسیرتان را عوض نکنید همیشه در معرض نقد خواهید بود و ممکنست این قضیه به چالش هم کشیده بشود و بعدا از ما گلایه نکنید. نه اعضای شورای عالی شهرسازی اعضای قبلی هستند، نه اعضای کمیسیون ماده پنج و هیچ کس به شما چک سفید نخواهد داد. این معنایش این است که شما رویکردتان و دیدگاه تان را باید عوض کنید. انتقاداتی به شما می شود که با محافظه کاری عمل می کنید، حتی بوسیله اعضای شورا تندتر از این هم انتقاد می شود و می گویند که شاید نمی خواهید به سرنوشت آقای دکتر نجفی گرفتار شوید و با یکسری از این پرونده ها و بحث های فساد مقداری نرم برخورد می کنید. مشخصا آقای حق شناس مدام یکسری گزارش درخواست می کنند و گفته می شود که شما در این مساله جدیت کامل ندارید. من در این فضا از ادبیات مان کمک می گیرم که «خرج که از کیسه میهمان بود/ حاتم طایی شدن آسان بود». نه؛ اصلا چنین چیزی نیست. این شاید تفاوت مقام اجرا با مقام نظارت است. من باید شهر را به شکلی اداره کنم که قابل اداره کردن باشد و خب ایشان چنین مسوولیتی را مستقیم ندارد و نمی تواند بجای من تصمیم بگیرد و بجای من دستور بدهد. من باید به شکلی رفتار کنم که بتوانم این شهر را با حضور همه گروه های ذی نفع و موثر حتی با دیالوگ کردن با آنها و تامین نظرات شان به این شکل که نه فقط چوب لای چرخ ما نگذارند، بلکه با ما همراهی بکنند، اداره بکنم. خب! این تفاوت حوزه نظارت و حوزه اجراست. اینکه ما به شکلی صحبت بکنیم که فردایش نتوانیم در این شهر کار بکنیم که هنر نیست؛ ولی اگر بتوانیم تدبیری بیندیشیم که آن چیزهایی که به مردم قول دادیم را به اجرا دربیاورم، همه آن کسانی هم که انتقاد می کنند هم حتی اگر در نقطه سیاسی مقابل ما هم هستند نهایتا تایید می کنند که این کار کارِ درستی بوده است. این موفقیت ماست. خب یکی از چیزهایی که قول داده بودید همین بحث پیگیری فساد و شفافیت بود. ما بسیاری از این موارد را تعقیب کردیم منتها بی سر و صدا. این طور نیست که پیگیری نشده باشد. دیر اقدام نکردید؟ مثلا خیلی دیر از آقای عیسی شریفی شکایت نکردید؟ نه؛ ببینید! تا پیش از آن، ما کلی از اموال مان که تحت پرونده رساتجارت بود را زنده کردیم؛ مثلا فرض کنید ما می رفتیم در این قضیه (چون سپاه هم شاکی بود) با سپاه دعوا می کردیم چه کمکی می کرد؟ سپاه در خود رساتجارت شاکی و جزو شاکیان اصلی پرونده بود و اصلا پرونده مفتوح شده اول به خاطر شکایت سپاه بود نه شکایت ما. ما در درجه اول زمانی که پرونده مفتوح بود و دادیار محترم داشت پرونده را بررسی می کرد، نظرات مان را دادیم و فکر می کردیم خب قاعدتا باید همچنین باشد؛ یعنی زمانی که پرونده مفتوح است و دادیار دارد بررسی می کند اگر گزارشاتی به او برسد که از شهرداری هم این طوری مدعی هستند، باید در پرونده لحاظ کند. ولی ظاهرا نظرات ما لحاظ نشده بود! به همین خاطر ما تصورمان این بود که در حال پیگیری است چون هنوز حکم صادر نشده بود. وقتی حکم صادر شد، دیدم که نظرات ما لحاظ نشده است. ما باردیگر در پرتال قوه قضاییه طرح شکایت کردیم و الان هم داریم پیگیری می نماییم. پرونده هم هنوز در مرحله تجدیدنظر و بطور کامل بسته نشده است. در هر صورت پرونده هم پرونده عادی ای نبود، در دادسرای نیروهای مسلح مورد بررسی قرار می گرفت و مثل بقیه پرونده هایی که ما معمولا طرح شکایت می نماییم، نبود. ولی به هر صورت این پیگیری صورت گرفت. حالا این یکی از پرونده هاست. ما پرونده های زیادی در سطح شهر تهران در مقابله با رانت و فساد داشتیم که پیگیری کردیم و بی سر و صدا هم بوده است. 23302
منبع: یاری كالا
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب