راه فراری از زلزله تهران نیست
آنچه در مدیریت بحران زلزله سی سخت رخ داد، موجب شد که نگرانی ها نسبت به شرایط تهران بعد از زلزله احتمالی بیشتر از قبل شود.
نیو صدر: دو هفته از زلزله در شهرستان سی سخت، استان کهگیلویه و بویراحمد، می گذرد. این زلزله کوچک با بزرگی ۵.۶ ریشتر شهرستان سی سخت با ۱۵ هزار نفر جمعیت را با موجی از مشکلات مواجه کرد.
اصلی ترین مشکلی که در مدیریت بحران بعد از زلزله رخ داد، در ارتباط با توزیع چادرها بود؛ مردم به سوله های مدیریت بحران نمی رفتند و نسبت به نبود چادر انتقاد می کردند.
اگرچه مسؤلان هلال احمر بر این باور بودند که این مشکل چندان اساسی هم نبوده؛ محمدحسن قوسیان مقدم، دبیرکل هلال احمر، در این رابطه به خبرآنلاین می گوید: «در شهر ما واقعا خانه تخریب شده زیادی نمی دیدیم و از ۱۰ خانه یک خانه صدمه دیده بود. در محله ها هم هیچ کسی ندیدیم و همه در خانه ها بودند. مردم چادر گرفته بودند، اما چادر نزده بودند. بامداد روز بعد، به بازدید خانه های مردم رفتیم، اتفاقا آنجا هم مردم نسبت به نبود چادر اعتراض می کردند ولی مثلا در داخل خانه یکی از همین معترضان دیدیم چادر هلال احمر در راهرو خانه است. در خانه دیگری هم دیدیم مردم چادر را در حیاط خانه زده بودند و از ترس در آنجا زندگی می کردند. با این وجود ما آن شب هم چادر پخش کردیم و در مجموع ۲۸۰۰ چادر توزیع شد.»
با این وجود تجربه مدیریت بحران این زلزله کوچک سبب شده که نگرانی ها و سوالات نسبت به شرایط پایتخت بعد از زلزله احتمالی آن چند برابر شوند. سال هاست که کارشناسان از احتمال وقوع یک زلزله ۷ریشتری در تهران اخطار داده اند.
قوسیان می گوید: «دعا می نماییم که زلزله نیاید، اما راه فراری از زلزله تهران نیست و باید آماده شویم. هم اکنون نسبت به زمان زلزله بم آمادگی بیشتری داریم. در سی سخت پس از زلزله به صورت خودکار استان های معین ما معلوم شدند. اما تهران با سی سخت اصلا قابل قیاس نیست. فرض کنید در تهران زلزله بیاید، واقعا چه کاری می توانیم انجام بدهیم؟ استان های معین مناطق ۲۲ گانه تهران معلوم است اما وضعیت به این سادگی ها نیست. در یک زلزله قوی با ریزش دیواره ها خیابان ها بسته می شود. مثلا فرض کنید از جنوب پس از زلزله بخواهید به میدان انقلاب برسید، می دانید این کار چند روز طول می کشد؟ مگر چند میلیون نیرو می خواهیم وارد کنیم؟»
مشروح گفتگو محمدحسن قوسیان با خبرآنلاین در کافه خبر را اینجا بخوانید:
آقای قوسیان، یک توضیحی از آخرین وضعیت مناطق زلزله زده سی سخت می دهید؟ شرایط زلزله زدگان چطور است؟
بعد از سی سخت بعنوان سخنگوی هلال احمر خیلی حرف زدم، اما هیچوقت ماجرا کامل گفته نشد. بنابراین قصد دارم از ابتدا شرایط را باز کنم. چهارشنبه ساعت ۱۰: ۰۵ شب که زلزله صورت گرفت برای بازدید به استان فارس رفته بودم و در جمعیت هلال احمر شیراز بودم که پیامک رسید زلزله رخ داده است. همانجا با سیستم آنلاین هلال احمر همه مدیران به شکل تصویری ارتباط برقرار کردیم و ساعت ۱۰: ۳۰ با استان های هم مرز کهگیلویه و بویراحمد ارتباط گرفتیم. معاون امداد در استان همان موقع به سی سخت رفت و حدود یک ساعت بعد متوجه شدیم ۲۶ روستای اصفهان و ۱۲۰ روستای کهگیلویه تحت تأثیر زلزله قرار گرفتند، ما خیلی نگران بودیم.
به همین دلیل در نخستین کار انبارها را چک کردیم و همان ساعت به استان فارس و اصفهان دستور دادیم که از انبارهای نزدیک ترین شهرها کامیون ها بارگیری کرده و آماده شوند. بعد استان اصفهان اعلام نمود که در ۲۶ استان تخریب نداشتند، در نتیجه همه تمرکز به سمت سی سخت رفت و قرار شد که چادرها را آنجا خالی نماییم.
در سی سخت آقای استاندار اعلام نمودند که بخاطر بارندگی اردوگاه اسکان اضطراری راه بیفتد و بنابراین به دو سالن بزرگ به ما دادند و همان شب چادرهای امدادی را نصب کردیم، با این وجود هیچکسی رجوع نکرد؛ علتش هم این بود که شهرها تخریب نشده بود. این نخستین بار در تاریخ زلزله ها در ایران بود که شب زلزله دو چادر اسکان اضطراری آماده داشتیم. محموله ها هم از اصفهان، شیراز و یاسوج همان شب تخلیه شد و ما همان شب بیشتر از هزار چادر برای توزیع در سی سخت داشتیم. ازاین رو از بامداد روز زلزله آماده اسکان اضطراری بودیم.
بیشتر بخوانید: بشنوید از زلزله سی سخت تا زلزله احتمالی پایتخت؛ شاید پس از زلزله اسم شهر را هم نتوانیم تهران بگذاریم
اما علیرغم این آمادگی، دیدیم که اسکان مردم با مشکلات زیادی روبرو شد. علت این ماجرا چیست؟
جمعیت هلال احمر تصمیم گرفت برای توزیع چادرها دفترچه صادر کند و شماره ملی افراد را ثبت کند. اما مخالفت کردند و گفتند مردم صف بکشند این هم بخاطر شرایط کرونا شدنی نبود. در نتیجه شهر را به ۹ منطقه تبدیل کردند تا چادرها خانه به خانه توزیع شوند و تا غروب روز پنجشنبه هزار چادر تقسیم شد. من همان زمان به شکل زمینی در راه برفی به سی سخت رفتم، آنجا دیدم آسمان صاف بود و هم اینکه آن چنان سرد نبود.
ما در شهر واقعا خانه تخریب شده زیادی نمی دیدیم و از ۱۰ خانه یک خانه صدمه دیده بود. در محله ها هم هیچ کسی ندیدیم و همه در خانه ها بودند. مردم چادر گرفته بودند، اما چادر نزده بودند. بامداد روز بعد، به بازدید خانه های مردم رفتیم، اتفاقا آنجا هم مردم نسبت به نبود چادر اعتراض می کردند ولی مثلا در داخل خانه یکی از همین معترضان دیدیم چادر هلال احمر در راهرو خانه است.
در خانه دیگری هم دیدیم مردم چادر را در حیاط خانه زده بودند و از ترس در آنجا زندگی می کردند. با این وجود ما آن شب هم چادر پخش کردیم و در مجموع ۲۸۰۰چادر توزیع شد.
پس چرا می دیدیم که برخی مردم نسبت به نبود چادر اعتراض می کردند؟
ببینید برخی که بطور قطع اهالی سی سخت نبودند مشکلاتی ایجاد کردند، بالاخره اگر پنج چادر به کسی برسد ۲۰ میلیون تومان پول در می آورد.
آقای قوسیان این ماجرای چادر اتفاقی است که در همه بحران ها تکرار می شود. سوال اصلی این است که چرا نمی توان به آن هایی که می ترسند در اردوگاه ها اسکان داد و نه چادرها، تا دیگر چنین مسائلی به وجود نیاید؟
برای مدیریت یک بحران ما تجربیات زیادی داریم که بزرگترین تجربه ما در ارتباط با زلزله بم است. در این حادثه هم در ابتدا اردوگاه های ما جواب نداد و در هفته اول کسی از وسایل و زندگی خودش دل نمی نماید. طبیعی است که در هفته های اول کسی چنین کاری انجام نمی دهد، مگر اینکه مطمئن باشد که یک امنیت ۱۰۰ درصدی وجود دارد و دزدی نمی گردد.
ما تجربه جواب ندادن اردوگاه ها را داریم، با این وجود با درخواست ستاد مدیریت بحران آنها را ساختیم. اینجا به صورت اسثتنا خانه ها هم خراب نشده بود و بنابراین کسی به اردوگاه نیامد. مگر این که در مدیریت بحران به جمع بندی برسیم که فقط به مردم در اردوگاه ها خدمات می دهیم. باید ببینیم یک مدیریت عقلانی باید انجام بشود و یا یک مدیریت احساسی، در مدیریت عقلانی باید به تعداد افراد فقط یک چادر بدهیم اما در شرایط احساسی امکان دارد که به یک نفر پنج چادر برسد.
از سویی مدیریت کار دست یک دستگاه نیست، در آنجا استاندار فرماندار ارشد است و بخاطر همین ما می بینیم یک تجربه چند بار تکرار می شود.
شما اتفاقا اشاره کردید که حل برخی چالش ها مثل ایجاد حس امنیت، شاید منجر حضور مردم در چادرها بشود. چرا بعد از سال ها زلزله بم هنوز این اتفاقات تکرار می شوند؟
در زلزله بم آئین نامه مدیریت بحران نداشتیم، اما هم اکنون داریم. پس این طور نیست که چیزی یاد نگرفته باشیم. ما از آن زمان یک سازمان مدیریت بحران تشکیل دادیم و نسبت به بم چند قدم جلوتر هستیم. اما درباره تجربه عملی همچنان مشکلاتی هست و خودشان هم اکنون می گویند کاش برای توزیع چادر از دفترچه استفاده می شد. ساعت اول گفتیم می خواهیم دفترچه توزیع نماییم اما قبول نکردند.
دقیقا چرا نسبت به همین مبحث ساده نباید از قبل تصمیم گیری انجام شده باشد؟ به خصوص در شرایط کرونا این تصمیم مهم تر می شود.
ببینید ما سال جاری چندین مانور برگزار کردیم و در آخرین مانور در اسلام شهر پیشنهاد کردیم که سازمان مدیریت بحران هم باید این کار را کند. مدیریت بحران کشور هم باید این کار را انجام بدهد تا وظایف همه دستگاه ها معلوم شود، ما بخاطر این مانورها آمادگی لازم را داشتیم، اگر این طور نبود نمی توانستیم در شب اول حادثه هزار چادر منتقل نماییم.
عملیات به این سنگینی دیده نمی گردد اما مسائل در توزیع خودش را نشان داده است. در توزیع هم مشکل این است که فردی به هر علتی فکر می کند که باید دو چادر بگیرد. یا اصلا آن فرد از مناطق زلزله زده نیست، می آید جلوی چهار دوربین سروکله می زند و می گوید چادر نیست.
این همه چادر توزیع کردیم، اما تا پس لرزه ۴.۵ ریشتری کسی از آنها استفاده نمی کرد و هم اکنون برپایه آخرین گزارش ها شهر پر از چادر است.
شاید مشکل اصلی در خود وجود چادر برای مدیریت بحران باشد؛ فکر نمی کنید وقتش رسیده که در اسکان اضطراری از سوله ها و اردوگاه ها جای چادر استفاده شود؟
در زلزله کرمانشاه، جریانی از کانکس راه افتاد. اما مشکل ما در ایران این است که تعداد روستاها بسیار زیاد است و معمولا تلفات زلزله ها در روستاها خیلی زیاد است، البته در این زلزله سی سخت روستاها اصلا تکان نخورده بودند.
از سمت دیگر از نظر فرهنگی هم مشکلاتی هست و حتی آن هایی که صدمه ندیدند حس می کنند باید کمک بگیرند. این در شرایطی است که ما برای این زلزله یک ریال هم استمداد منتشر نکردیم. در زلزله آخر ترکیه، ما خواستیم کمک های آنها برای سیل گلستان را جبران نماییم، اما آنها اصلا اجازه ندادند و گفتند حادثه در حدی نیست که کمک بین المللی بگیرند.
بعد به ما فشار می آورند که شماره کارت اعلام نماییم، بخاطر همین یک عده مردم عادی خودشان کمک عادی جمع کرده و پخش کردند و مشکلاتی مثل پخش غذاهای کپک زده هم به وجود آمد.
اتفاقا پس از زلزله کرمانشاه فضایی در حال به وجود آمدن بود که همه کمک های مالی به حساب هلال احمر ریخته شود. بعد در یک سال قبل یک سری مسائل قضایی برای مدیران سابق هلال احمر بوجود آمد که شاید ارتباطی به کار هلال احمر هم نداشته باشد. فکر می کنید این مورد چقدر روی اعتماد عمومی مردم نسبت به هلال احمر به وجود می آورد؟
اتفاقاتی که رخ داد برای فرد بود و نه هلال احمر، اغلب پرونده ها هم برای زمانی بود که آن فرد در دانشگاه شهید بهشتی بود. از آغاز سال جاری تاحالا در بحث کرونا مردم به شکل میلیاردی کمک کردند و هلال احمر هم آنقدر مقید است که این هزینه را صرفاً خرج کرونا کرد.
در همین زلزله اخیر هم پس از اصرارهای فراوان ما به صورت استانی شماره کارت اعلام کردیم و تا روز سوم حدود ۴۰۰میلیون تومان جمع آوری شد و قرار شد در همان استان هزینه شود. البته حادثه سی سخت یک حادثه ملی نبود.
جناب قوسیان فرض کنید که یک حادثه ملی مثل زلزله سرپل ذهاب رخ بدهد، چقدر باید باردیگر شاهد سیل کمک های مردمی به سلبریتی ها باشیم؟
یکی از علل عدم استمداد ما همین بود. اول باید ببینیم نیاز مردم یک منطقه چیست. مثلا اگر به منطقه ای چادر به تعداد کافی برده باشیم اگر فرد دیگری باز هم چادر ببرد چه می شود؟ چادرها به کسانی می رسد که داشتند. اگر فراخوان می دادیم ده نفر دیگر هم این کار را می کردند و این اتفاق رخ می داد.
هلال احمر اگر احساس می کرد توان کمک رسانی ندارد حتما استمدادی منتشر می کرد. ما چند برابر چادری که پخش کردیم هنوز موجود داریم. همین ابتدای سال جاری که انبارهایمان گرفتار مشکل شد، مصاحبه کردیم و گفتیم.
این زلزله سی سخت با همین قدرت ناچیزش این همه حواشی داشت، درباره زلزله احتمالی تهران شرایط به چه شکل می شود؟
دعا می نماییم که زلزله نیاید، اما راه فراری از زلزله تهران نیست و باید آماده بشویم، هم اکنون نسبت به زمان زلزله بم آمادگی بیشتری داریم. در سی سخت پس از زلزله به صورت خودکار استان های معین ما معلوم شدند. اما تهران با سی سخت اصلا قابل قیاس نیست.
فرض کنید در تهران زلزله بیاید، واقعا چه کاری می توانیم انجام بدهیم؟ استان های معین مناطق ۲۲ گانه تهران معلوم است اما وضعیت به این سادگی ها نیست. در یک زلزله قوی با ریزش دیواره ها خیابان ها بسته می شود، مثلا فرض کنید پس از زلزله از جنوب شهر بخواهید به میدان انقلاب برسید، می دانید این کار چند روز طول می کشد؟ مگر چند میلیون نیرو می خواهیم وارد کنیم؟
به همین دلیل تهران وضعیت خاصی دارد، در اوایل دهه ۸۰ چند پایگاه بزرگ اقماری در تهران تهیه کردیم، اما این تعداد جوابگو نیست. بنابراین این که بگوییم ۱۰۰ درصد آمادگی داریم، اصلا امکان پذیر نیست.
قطعا شما در هلال احمر برای زلزله تهران چند سناریو در نظر گرفته اید، این سناریوها برچه اساس است؟
ببینید چون هلال احمر همیشه در همه حوادث خودجوش در صف اول است، همه فکر می کنند که ما مسئول همه چیز هستیم، اما در کشور یک ستاد مدیریت بحران زیر نظر وزارت کشور وجود دارد و یکی از اعضای آن ما هستیم. وظیفه ما امداد ونجات و اسکان اضطراری است. سناریوی ما باید، سناریوی مدیریت بحران کشور باشد. در آن حادثه بزرگ از هلال احمر به تنهایی کاری ساخته نیست.
به جز زلزله حادثه مرگباری که جدیدا با آن بارها روبرو شدیم سیل است، علت این ماجرا را چه می دانید؟
سیل و تغییراقلیم یک مساله اجتناب ناپذیر است، سیل می آید چون مسیل ها را مسدود می نماییم و مساله پیچیده ای نیست. جایی که مسیل است یعنی روزی از آن سیل عبور کرده است، حالا وقتی در حاشیه آن ساخت وساز می نماییم، باید آماده وقوع این نوع حوادث هم باشیم، پیشگیری هم در اینجا کار دشواری نیست.
اما وقتی فروش مسیل و بستر رودخانه ها قانونی می باشد، چه کار می توانیم انجام بدهیم؟
دو نفر اینجا مقصرند؛ خریدار و فروشنده. فردی در مسیل ملکی می خرد بعد سیل آنرا خراب می کند و منجر به نارضایتی او می شود. در حالیکه خود فرد نباید چنین کاری انجام می داد. به سادگی می شود فهمید که کدام مناطق در خطر سیل هستند. یا باید از قبل پیشگیری نماییم و یا باید صبر نماییم و پس از وقوع حادثه واکنش نشان بدهیم.
برای سال جاری خطر سیل وجود دارد؟
ببینید از نظر بحث هواشناسی، همیشه میتوان خطر سیل را تا حدی پیش بینی کرد. اما من می خواهم فراتر از آن صحبت کنم؛ اگر فردی بخواهد در یک منطقه سیل خیز خانه بسازد باید اندازه طبقه همکف آن فقط ستون بگذارد و بعد بالاتر خانه ایجاد می شود.
همه این کارها راهکار دارند، البته هم اکنون نسبت به قبل شرایط بهتر شده است. قبلا هر موقع سیل می آمد به اندازه زلزله قربانی داشتیم. سدهای زیادی که پس از انقلاب ساخته شدند جلوی این حوادث را گرفتند. اما من فکر می کنم که همین حوادث هم قابل پیشگیری می باشند، باآنکه قدم بعدی امداد رسانی است.
اما یکی از مرگبارترین تجربه های سیل در کشور به فروردین ۹۸ برمی گردد، اگر آن اتفاق تکرار شود وضعیت فرق می کند؟
وظایف ما در مدیریت بحران اسکان اضطراری و توزیع مواد غذایی است، وقتی که در منطقه ای سیل می آید جایی برای نصب چادرمان نیست چون همه جا پر از آب است. گاهی وقت ها وضعیت به زیرساخت شهر ربط دارد و هلال احمر در این رابطه هیچکاری نمی تواند انجام بدهد.
تنها کاری که از ما برمی آید، استفاده از قایق جای وانت است و موادغذایی را پخش می نماییم. مدیریت بحران کشور متولی این کار است. ما تنها کار متفاوتمان استفاده از قایق هاست.
اما در همین بحث امداد و نجات هم مشکل تکراری وجود دارد، این که خسارت دیده ها به اردوگاه ها و سوله ها نمی روند، علت چیست؟
بحث فرهنگی است، علاقه ای که آن فرد به زندگیش دارد و دل کندن از آن کار را سخت می کند. در بحث آموزش همیشه می گوییم افراد باید کیفی حامل مدارک اصلیشان داشته باشند که همین را از خانه خارج کنند. آموزش این جزئیات سبب می شود که مردم تصمیمات بهتری بگیرند.
اتفاقا سال جاری کارشناسان زیادی معتقد بودند که هلال احمر برنامه های آموزشی کمتری گذاشته است، تایید می کنید؟
آموزش آنلاین و بستر آن که موجود است، اما در بعضی دیگر از بسترها مشکل داریم. اگر صداوسیما به ما فضا داد و استفاده نکردیم این انتقاد درست است. بخاطر کرونا ما اجتماع نداریم، در بستر آنلاین همه چیز هست، اما شاید کسی به اینترنت دسترسی نداشته باشد، چه اشکالی دارد روزی یک تا ۲ ساعت در تلویزیون صرف آموزش بشود؟ اما اگر بگویند چند میلیارد تومان باید به آنها پول بدهیم تا این کار انجام بدهند، ما توان مالی این کار را نداریم.
صداوسیما واقعا از شما چنین درخواستی داشته است؟
ما چند بار گفتیم که پوشش خبری ما خیلی ضعیف است، مثلا جای سوال دارد که چرا صداوسیما درباره چادر اصلا با آن هایی که چادر گرفته اند صحبت نمی کند، من چندین ویدیو از اهالی سی سخت دریافت کردم که تشکر کنند. بعد در جواب بعضی از دوستان می گفتند که باید مبالغی را در حساب صداوسیما می ریختیم تا مساله شود.
ما در کار خودمان از لحاظ مالی مشکل داریم، چطور می توانیم برای این کار هزینه کنیم؟ من خودم از تصاویر صداوسیما ناراحت می شوم، زاویه دوربین به شکلی است که صرفاً یک خانه در حال تخریب در منطقه ای را نشان داده است و مشخص نمی گردد که ۱۰ خانه دیگر در همانجا سالم می باشد. بعد یک نفر را می آورند که مدعی شده اصلا چادر نیست، در حالیکه اگر به نسبت مساوی با هر دو گروه صحبت بشود، آرامش به جامعه برمی گردد.
گفتید که از لحاظ مالی مشکل دارید، این مشکل چقدر عمیق است؟
ما منبع درآمدی نداریم و بیشتر اعتبارتمان را از کمک دولت و مردم تأمین می نماییم، بنابراین واقعا از مجلس و دولت توقع داریم که کمک کنند، به خصوص هم اکنون که در حال تنظیم بودجه هستند. هرچه انبارها بیشتر پر بشود موقع بحران راحتتر هستیم. فرض کنید در تهران زلزله بیاید و بانک ها از بین برود، چه کار می توانیم انجام دهیم؟ توقع داریم در بحث اعتبارات به هلال احمر توجه بشود.
ما چند بخش سنگین داریم که در بودجه ریالی برای آن در نظر نمی گیرند؛ ما ۵۶۰ پایگاه امداد جاده ای داریم که هزینه دارد، اما ردیفی برای آن وجود ندارد. یک ناوگان هلیکوپتری داریم که بسیاری از عملیات هایمان را با کمک آن انجام می دهیم. ما یک مرتبه از قله کوه فردی را نجات دادیم، اما از آن فرد یک ریال پول دریافت نمی نماییم و هلیکوپتر هزینه دارد.
یک بحث دیگر در ارتباط با داروهاست که هلال احمر در توزیع آن مسئولیت دارد و سال جاری شاهد کمبود آن بودیم، ارزیابی شما از این مساله چیست؟
اکثر داروهای ما در کشور تولید می شوند و به خودکفایی رسیدیم، یک مشکلمان این است که هرچیزی را بیشتر از واقعیتش بزرگ می نماییم. مثلا امکان دارد یک داروی سرطانی موجود نباشد، دارویی که شاید ۱۰ نفر به آن نیاز داشته باشند اما از نظر ما جان یک نفر هم ارزش دارد. ولی وقتی شرایط را خیلی بزرگ می نماییم این احساس عمومی به وجود می آید که دارو نداریم.
جدا از پرارزش بودن جان حتی یک نفر و اهمیت نبود یک داروی خاص، سال جاری در انسولین هم به مشکل خوردیم. اینطور نیست؟
ببینید چند نوع انسولین وجود دارد، ما سال جاری در یک نوع قلمی که راحت مصرف می شود، کمبود داشتیم. اما تب این مساله در جامعه می افتد که کلا انسولین نیست، در حالیکه بارها وزارت بهداشت به ما اعلام نمود صرفاً در این نوع خاص مشکل وجود دارد.
مشکل هم به هر علتی می تواند به وجود بیاید، یک روز سیب زمینی و روزی دیگر پیاز نداریم. امکان دارد در انتقال بار مشکل به وجود بیاد و ۱۰ روز مساله ایجاد شود.
یکی دیگر از حواشی دارویی کرونا در ارتباط با واکسن است، بالاخره هلال احمر در بحث واردات دارو چه نقشی دارد؟
در بحث واکسن، تب جامعه بالا رفته است در حالیکه می گویند تاثیرگذاری یک واکسن ۹۰درصد است، امکان دارد شما بدشانس باشید و در ۱۰درصد قرار بگیرید. ثانیا که راه پیشگیری فقط واکسن نیست و بهتر است که ترجیحا یک فرد صدمه پذیر استفاده نماید. شاید خیلی ها اصلا احتیاجی نداشته باشند.
ما در جمعیت هلال احمر کشور اعلام آمادگی کردیم که اگر وزارت بهداشت بخواهد می توانیم از ظرفیت ها استفاده نماییم و شاید بتوانیم از جایی واکسن دریافت نماییم، البته به شرطی که دولت از ما بخواهد.
چنین خواسته ای نشد؟
خوشبختانه خود وزارت بهداشت آغاز به خرید واکسن کرونا کرده است.
اما چند روز پیش هلال احمر اعلام نمود که می خواهند واکسن چینی وارد کنند و با تکذیبیه سریع وزارت بهداشت روبرو شد. ماجرا چه بود؟
دو ماه قبل وزارت بهداشت از ما هم درخواست نمود و ما با چینی ها وارد مذاکره شدیم، بعد وزارت بهداشت توانست از روسیه وارد کند و ما مذاکراتمان با چینی ها به نتیجه نرسید. ما هم اکنون در دنیا ۸ میلیارد نفر آدمیم و چندصد میلیون واکسن وجود دارد. بنابراین طبیعی است که هر کشوری اول به جمعیت خودش و بعد دوستانش واکسن می دهد. مردم باید تا آن زمان تحمل کنند، اما ناگهان یک جو نادرستی به وجود می آید و گفته می شود در کشوری ۵ هزار دز واکسن تزریق شده است.
احتمالا آنها به شاهزاده ها واکسن تزریق کرده اند، ما که در کشور شاهزاده نداریم. ما ۸۰میلیون نفر جمعیت داریم و همه مثل هم هستیم، آنها به شاه زاده ها و مسئولانشان واکسن تزریق می کنند اما اینجا کادر درمان در اولویت هستند.
البته تجربه واکسن آنفلوآنزا در ایران و اولویت دادن نماینده ها مبحث دیگری را نشان می دهد، فکر می کنید در مورد کرونا این طور نباشد؟
شما آنفلوآنزا هم بگیرید نهایتا چهار روز مریض می شوید، اما کرونا خطر مرگ دارد. ضمن این که واکسن آنفلوآنزا را هم خود نمایندگان مجلس قبول نکردند. گاهی بزرگ کردن یک مساله به صورت آگاهانه یا ناآگاهانه منجر به سیاه نمایی می شود. من در مهرماه کرونای وحشتناکی گرفتم، دبیر کل هلال احمر هم هستم. اگر شرایط این طور بود نباید واکسن می زدم؟ ما می خواهیم با ما مثل باقی مردم برخورد بشود.
راه حل اصلی تزریق ۲۰ تا ۳۰میلیون دز واکسن است، رسانه ها این نقطه قوت ما را اصلا نشان نمی دهند. در منطقه ما هیچ کشوری چنین توانایی نداشته است. این کار خودش باور عمومی را پایین می آورد. ما صبر می نماییم و دو ماه دیگر چندین میلیون دز واکسن کرونا در کشور داریم.
۴۷۲۳۷
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب